6 september 09:40, the Marriot Residence Inn in Palm Desert. Omgeven met een en al luxe, palmbomen zover je kunt kijken. En toch zitten we midden in de woestijn, ten oosten van Californië, recht onder Joshua Tree National Park. Wat we hier aantroffen is te bizar voor woorden. In de snikhete Coachelle Valley bevindt zich een gebied met alleen maar plaatsen als Palm Desert: groen, koel geairconditioned, weids. Vermaak voor de rijken. Niet alleen tijdelijk vermaak, er wonen hier tienduizenden mensen permanent. Veelal in gated communities: groepen huizen met een groot hek eromheen. De een nog idyllischer aangelegd dan de ander. Gisteren zijn we een stukje gaan rijden tot aan Indian Wells, ook zo'n gekke plaats. Belachelijk brede kilometers lange wegen doorsnijden deze oases, kilometers ook waarin niks gebeurt, alles ziet hetzelfde uit. Wat nog meer opvalt is dat het uitgestorven is op straat. Iedereen zit koel binnen, of slaat een balletje op een van de vele poenige golfbanen. Eigenlijk is het te gek voor woorden, maar fascinerend is het hoe dan ook.

Ons resort past ook prima in dit plaatje. Grote studio's, tot in de puntjes verzorgd en schoon, gemilimeterd gras, ontelbare palmbomen en een constant gesis buiten (dag en nacht!) van watersproeiertjes. Het volk dat zich hier laat verwennen is niet bepaald upper class, ontdekten we net tijdens ons ontbijt. De vele vette trucks buiten verrieden het al enigszins. Luid en volgevreten. Moest erg denken aan de clip van Soundgarden's Black Hole Sun, enge mensen. De keuze om mijn 'Intelligent Design is Stupid' t-shirt aan te trekken vond ik eerst een beetje eng, maar toen ik onderweg op de grond al een Book of Mormons tegenkwam wist ik dat ik er goed aan had gedaan. Lekker stangen die enge mensen hier.

Goed, ons gelaaf aan de maffe heerlijkheid van deze oase maakt wel dat we ons programma alweer moeten bijstellen. We wilden Joshua Tree NP bezoeken om van daaruit ineens door te karren naar Phoenix, Arizona. Gaat niet lukken. Zit niks anders op dan Joshua Tree te laten schieten, verdomd jammer. Maar ja, als we dat niet doen maken we de cirkel nooit meer rond. Zometeen dus nog flink wat water en proviand inslaan voor de lange rit (tussen de 4 en 5 uur) naar Phoenix, Scottsdale om precies te zijn. Hopelijk wacht ons daar in die verzengende hitte nog zo'n überfrisse kamer als deze (met net zo'n snelle internetverbinding, eindelijk!!).

Gisteren de Grote Oceaan voorgoed achter ons gelaten. Via Los Angeles door de San Bernardino Mountains naar Palm Desert gereden. Los Angeles is zo onvoorstelbaar groot. Voor mijn gevoel hebben er uren doorheen gereden, via een aaneenschakeling van drukke autowegen. Bij het mondaine Palm Springs hebben we de Aerial Tramway gedaan: een behoorlijk spectaculaire roterende gondellift die ons in 2,5 mijl van 2643 feet naar 8516 feet bracht. Het ding overbrugt 5 ecologische zones, van zone 1 (sonoran) tot zone 5 (arctic/alpine). Bovenop heb je uitzicht aan de ene kant over de woestijnvallei. Aan de andere kant bevindt zich het Mt. San Jacinto State Park, een alpine gebied vol dennebomen en een enorme wildlife. Ook dit contrast is behoorlijk bizar. Foto's volgen! Nu vamos naar de winkel om heel veel water in te slaan en dan weer back on the road.

4 september 22:30. We liggen nu op bed uit te buiken van een heerlijk copieus diner van een super Italiaan hier om de hoek van ons motel, hartje downtown Santa Barbara. Oorspronkelijk hadden we het plan om vandaag in Santa Monica/LA aan te komen maar door onze ervaringen gisteren hebben we de planning toch maar iets aangepast en hebben we wat extra ruimte ingebouwd. Daarover later meer.

Hoe dan ook bleek Santa Barbara een schot in de roos, wat een heerlijke stad! Californië in optima forma. Zon, zee, strand, een levendige downtown, mooie mensen, een en al schoonheid. En dan niet op een nepperige kitch manier, zoals het stereotype beeld van dit deel van the States is. Erg smaakvol zelfs, iets dat je al goed kunt afmeten aan het type winkel dat hier domineert. Ook de pier is heel anders dan je kent van pak-em-beet Scheveningen of Brighton. Weinig commercie, laat staan video arcades, maar vooral ruimte om wat rond te lummelen en te genieten van aan de ene kant de bloedmooie Pacific, en aan de andere kant het uitzicht op het prachtig gelegen Santa Barbara. Achteraf een goed idee om een motel te nemen in downtown (met dank aan een uitermate behulpzame meneer van de VVV), zodat we een keer de auto konden laten staan en lekker veel hebben kunnen slenteren door dit paradijselijke stadje (Maribel: we zijn jaloers dat jij hier een tijd hebt mogen wonen en werken!). Ook de eerste dag dat Karen op bijna 100% opereert zodat we ons voor het eerst lekker gastronomisch hebben laten vermaken, inclusief flink wat wijn (nu mag het, want drink & drive is hier uit den boze). Wat een genot ook: veel en superattent personeel, kom daar nog eens om in Nederland. Ergens wel jammer dat we hier morgenvroeg weer moeten vertrekken.

Gisteren overnacht in San Luis Obispo, maar hebben van die stad niks meer gezien aangezien we daar pas om 21 uur aankwamen. De route van die dag iets verkeerd ingeschat, en te laat vertrokken in Monterey. Eerst daar in een heerlijk ruime, mooi chique opgezette shopping mall rondgekeken en lekker ontbeten. Daarna de (verplichte) 17 Mile Drive gedaan. De reisboekjes hebben gelijk: gewoon doen! Een route van 17 mijl in een natuurgebied aan de pacific dat particulier bezit is. Magnifieke vistas, en tussendoor ook verbijsterd zijn over de extreme rijkdom. Eigenlijk is het een groot walgelijk mooi resort, inclusief tal van onvoorstelbaar mooie golfbanen, waaronder de wereldberoemde Pebble Beach.

Hoofddoel van de dag was de Pacific Coast Highway, Highway 1. Vanuit Carmel-by-the-sea de 1 opgereden om die pas om 20:30 pas weer te verlaten. De route is bekend van menig film en tv en da's logisch. Spectaculair en mooi van begin tot eind. Een eind dat veel later komt dan je denkt. Doordat je hier veel uitstapt om foto's te maken en het een en al klimmen, dalen en draaien is duurt het uren voordat het mooiste Big Sur-gedeelte is afgerond. Denk ook niet om tussendoor een andere route te nemen: die is er niet. Je zult hem hoe dan ook moeten uitzitten. Geen probleem..maar wel als om acht uur de zon ondergaat en ons die ochtend vooruitgeboekte motel nog heel wat kilometers verderop ligt. Geluk bij een ongeluk: wel nog de zonsondergang aan de Stille Oceaan kunnen meepikken. Uiteraard hadden we the Thrills bij ons om ons op deze trip te vergezellen.

Bij aankomst in de Vagabond Inn (geen echte aanrader) doodop, snel een moddervette Amerikaanse hap gaan eten in de Dennies om de hoek.

Ontbijten in motels is eigenlijk geen ontbijt: je kunt in de lobby wat zoetige broodjes, en een laffe muffin halen, en een kop koffie en OJ om het weg te spoelen. Gelukkig vlakbij een leuke deli gevonde en hebben daar lekkere koffie gedronken met een Bagel Melt. Onzer supersonische Altima richting Santa Barbara gekoerst (deze keer via de snellere 101 ipv de 1), en here we are.

PS. al voor de 2e dag op rij problemen met de internetverbinding, grrrr. Ruimte op Wi-Fi is kennelijk beperkt. Morgenvroeg dan maar een Starbucks opzoeken om de boel te verzenden. We liggen hierdoor ook al achter met het plaatsen van foto's. Morgen is het einddoel Palm Springs, hopelijk hebben we daar meer geluk. Misschien helpt het om een wat beter hotel te nemen.

De tweede en laatste volle dag in San Francisco voelt Karen zich gelukkig iets beter, maar nog lang geen 100%. Toch zoveel mogelijk proberen te doen. 's Morgens meteen de Hop-on/off bus gepakt en uitgestapt bij Alamo Square, een mooi groen parkje hoog op een heuvel gelegen, pal naast de beroemde Painted Ladies, met schitterend uitzicht over de stad. Weg van de drukte, in de omgeving van Alamo hangt een heel relaxt sfeertje. Vervolgens doorgelopen naar Haight Ashbury, de beroemde 'hippie' buurt genoemd naar het kruispunt van de wegen Haight en Ashbury. Haight helemaal doorgelopen - het sfeertje hangt er nog steeds al is het wel een beetje ingedut nu - en aan het einde van Haight een waanzinnige platenzaak ingelopen, Amoeba Music. Nog nooit heb ik zoveel muziek bij elkaar gezien. Geen moderniteiten hier, de klok lijkt hier stilgezet in 1973, wat ook voor het personeel geldt. Een zaak van en voor freaks, denk High Fidelity, factor 10. Eindelijk Adrian Belew's Young Lions kunnen scoren. Verder met de bus en uitgestapt aan de zuidkant van Golden Gate Bridge, aan de rand van het magnifieke Presidio. De brug lag net als gisteren voor een groot deel verborgen in de mist, maar uiteindelijk konden we hem toch in volle glorie zien. Een stukje gewandeld over de Coastal Trail, onder de brug door en even later de bus gepakt en de brug overgereden, en weer terug. Het uitzicht op SF en de baai is echt waanzinnig mooi hier. Leuke Amerikaan (uit Iowa) ontmoet die in Groenlo bleek te zijn geboren, hij vond het helemaal geweldig om Nederlanders te spreken.

's Avonds een stuk gewandeld door SoMa, South of Market Street. Er ligt hier een groot congrescentrum waar op het moment een megacongres plaats had van VMWare, het leek in deze wijk alsof deze computermannen de stad hadden overgenomen. Flitsbezoek gebracht aan het SFMOMA, het museum voor moderne kunst. Genoten van een sublieme Rothko. Flink wat foto's geschoten hier, ongehoord in de museumwereld.

''s Avonds gaan eten bij een all American diner: Lories Diner, helemaal in fifties stijl, inclusief persoonlijke juke box op tafel. Over the top, niet echt lekker eten, maar wel geinig.

Vanochtend vroeg de deur uitgegaan om de cable car te nemen naar Nob Hill, de hoogste heuvel van downtown SF. Alleen maar klassieke peperdure hotels en - appartementen hier en in de directe omgeving een heel plezierige woonbuurt. Op deze plek krijg je het beste idee van de enorme stijle straten van San Francisco, straten met een hellingshoek tot wel 31%, dat is zelfs nog lastig lopen, laat staan rijden of fietsen. Heerlijk ontbeten in een klein lokaal tentje: de Chameleon (hoek Leavenworth/Pacific). Teruggelopen via Union Square en na te hebben opgefrist uitgecheckt uit het hotel.

Onze huurauto had ik gereserveerd 1 blok van ons hotel. Bleek een grote parkeergarage te zijn met kantoor van Hertz onderin. Karen zei nog voor de grap dat onze auto dan wel bovenin zou staan...en dat bleek ook zo te zijn.Great. Verder niks geen uitleg, hier zijn je sleutels , pak de lift naar de 7e verdieping en zoek de auto. Bleek een Nissan Altima 2.5 te zijn, hybride! Uiteraard automaat, dus eerst maar eens een paar rondjes op dezelfde etage rondgereden. Dat hybride is helemaal maf. In het geval geen verbranding noodzakelijk is loopt ie op batterijen..en hoor je dus helemaal niks, spacy!. Hartje centrum langs het hotel gereden en daar onze koffers laten inladen (hoera voor de service-maatschappij!). Vervolgens San Fran met veel pijn en moeite (met héél veel verkeerde afslagen) uitgereden en koers gezet naar Monterey.

De weg ernaar toe verliep niet helemaal perfect - verkeerde route en een dik uur file - maar om een uur of vijf konden we toch aan onze zoektocht naar een motel beginnen in deze mooie plaats aan de Pacific. Uiteindelijk terechtgekomen in een fraaie Best Western, waar ik nu op bed lig met een koude Budweiser. Vanavond ook nog even Monterey in geweest, en langs de Fisherman's Wharf geslenterd. Veel zee-otters gespot. Praatje gemaakt met een meneer die een heuse liberator bleek te zijn, nou en of ie Nijmegen kende :). Leuk altijd dit soort korte ontmoetingen. Voordat we morgen verder rijden gaan we eerst de directe omgeving hier checken, waaronder Carmel-by-the-sea. En de 17-Myle Drive, dat schijnt verplichte kost te zijn.

De road trip is nu dan echt begonnen. De eerste ervaringen met de dikke Altima zijn alvast uitstekend bevallen.

Het is nu 23:08 hier en terwijl ik een verhaaltje probeer te tikken ligt Karen alweer te slapen. Niet de eerste keer vandaag.. Ze is namelijk niet zo lekker, laten we het houden op een buikgriepje. Of een KLM-voedselvergiftiging, who knows. Vandaag - onze eerste volle dag in SF - verliep daarom anders dan we ons hadden voorgesteld. En gisteren, omdat de reis toch wel erg tegenviel (11 uur vliegen in KLM economy class is geen pretje), hebben we ook al niet veel ondernomen.

Vandaag zijn we begonnen met een rit in een historischestreet carnaar Fisherman's Wharf. De werf zelf is mooi, maar wel erg op familievermaak gericht. De weg er naartoe was wel prachtig, zo kregen we alvast een mooi stuk van deze bijzondere stad te zien. Op FW uiteraard wel een tijd staan kijken naar de enorme kolonie zeeleeuwen die daar om onverklaarbare redenen altijd massaal pleegt te vertoeven. Maar ja, Karen's sensitieve gesteldheid maakte dat we daar niet echt veel langer konden blijven. De beste optie was om een hop-on hop-off tour te gaan doen. Gewoon bovenin een dubbeldekker gaan zitten en rondrijden door de stad. Niet iets dat we normaal snel doen, maar nu kwam het goed uit. Op deze manier krijg je wel in korte tijd een goed overzicht van de stad en omdat we er maar drie dagjes zijn gaat het ons sowieso al niet lukken om veel op ontdekkingstocht uit te gaan. We hebben nu wel alvast kunnen zien waar we morgen wat uitgebreider bij kunnen gaan kijken: North Beach (de bakermat van de Beatniks), Haight Ashbury (dito van de Hippies), Presidio, Pacific Heights, Golden Gate Park...teveel om in 1 dag te doen. Morgenvroeg maar eens wat keuzes gaan maken, afgestemd op de toestand van Karen.

Maar los daarvan: we zitten in een prima hotel, ideaal gelegen bij Union Square. Het weer is lekker, net onder de 20 graden maar zonnig en droog. Het voorproefje van San Francisco was alvast veelbelovend, kan me goed voorstellen waarom iedereen die hier geweest is helemaal dol is op deze verrukkelijke stad.