Karen & Martijn Go West

Petaluma en Wine Country

Terug van onze Thaise buren, het was weer heerlijk. Een lekkere fles Sonoma wijn erbij gedronken op de laatste avond. Californië is het goede leven. Vandaag de wine country ingereden, een mooi ritje dwars door de enorme wijngaarden van dit druivenparadijs. In Sonoma superlekker ontbeten en een wandeling gemaakt door het oude centrum. Erg de moeite waard, Sonoma! Daarna kort een winery bezocht - Bueno Vista - de oudste van de streek. Het was nog ochtend en er moest nog gereden worden dus toch maar niks geproefd. Daarna doorgereden naar Napa Valley en kort in Napa zelf geweest. Dit stadje is lang niet zo interessant als Sonoma. Maar de hoeveelheid wineries die hier bij elkaar liggen..het moet voor de fanatieke wijnliefhebbers hemels zijn om hier te vertoeven. Maar ja, dan moet je wel vervoer regelen.
Einde van de dag naar Point Reyes national seashore gereden, een woest schiereiland, met op het puntje een oude vuurtoren. Hier is de Pacific niet zo stil als een stuk zuidelijker, zelden zo'n harde wind gevoeld. In de lente kun je hier walvissen spotten..nu alleen in de verte een paar zeehonden gezien. Het laatste uitstapje van onze vakantie.

Tussendoor moesten we nog online inchecken, dat kan pas 24 uur voor de vlucht. W`ilden we meteen bij zijn want dan kun je nog zelf je stoelen uitzoeken. Is gelukt, we zitten nu naast elkaar met een gangpad ertussen, zodat we allebei wat meer beenruimte hebben en niet langs andere mensen moeten sjravelen om eruit te kunnen. Zag meteen dat we weer eenzelfde toestel hebben als op de heenreis, dat wordt dus weer afzien. Op deze lijn vliegen oude 747s en nieuwe 777s. We hebben de pech heen en terug in een (qua interieur) zwaar bejaarde kist te moeten zitten.

Karen is de boel nu aan het inpakken, ik mag schrijven. Niet dat ik veel zin heb, wetende dat dit de laatste keer is uit de USA. Inspiratie (of de rust om die nog te krijgen) heb ik ook niet meer echt. Vast wel weer als we thuiskomen dit weekend. Wil de reis sowieso nog eens voor onszelf op een rijtje zetten, het is allemaal zo snel gegaan!
Over en sluiten voor nu. See ya!

En hartstikke bedankt voor het lezen en reageren op onze verslagjes! We wilden het vooral voor onszelf gebruiken als dagboek, om later nog eens terug te kunnen lezen. Nu er ook nog een publiek bleek te zijn maakte het bijhouden ervan nog zinvoller (en leuker) om te doen, had het waarschijnlijk anders niet volgehouden!

Yosemite National Park

Ook in Petaluma is het bewijs geleverd: je kunt ontzettend lekker eten in de VS! Vanavond in SEA gegeten, Thai cuisine die hier erg hoog staat aangeschreven. Ligt ook nog eens naast ons - heel bijzondere - hotel, dus dat was ook nog eens erg gemakkelijk. Daarna een fles wijn gehaald en die net voor onze kamer, met eigen terrasje, opgedronken. Plaats van handeling het Metro hotel in Petaluma, alweer een voltreffer van Karen die een neusje heeft voor bijzondere locaties. Metro is een klein zelfstandig hotelletje, in een prachtig oud gebouw (Petaluma heeft er heel veel, in Victoriaanse stijl), van een eigenaar die helemaal weg is van Frankrijk. Iets dat hij laat doorwerken in de aanpak, van binnen en van buiten. Niet op een kitsche manier, maar hij heeft alleen maar originele Franse XX gebruikt in de aankleding. En rondom is er een heerlijke tuin aangelegd, waar wij dus zojuist lekker konden genieten tussen veel groen, geurige lavendel terwijl het geluid van krekels het geheel in stijl afmaakt.

Petaluma, een oud stadje vlakbij de wijngebieden van Sonoma en Napa. Morgen staat één van deze gebieden op ons programma.

Gisteren de hele dag in Yosemite geweest. De dag begon fantastisch: we konden het park inrijden vanuit de rustige oostkant (de grote toeristenstromen komen van west en ook wel zuid), dus via de hoge Tiogapas. Vanaf het hoogste punt reden we een eind door de Tuolomne meadows, een van de meest idyllische plekjes die ik ooit heb gezien, weiden met meanderende stroompjes, beekjes tussen dennenbossen en bergmeren. Daarna begonnen we flink te dalen, en kwamen we uiteindelijk, na een paar mooie uitzichtpunten te hebben gehad, uit in de Yosemite Valley. Dit is waar het voor de meeste mensen om draait, en hier ook zijn de meest toegankelijke punten te zien. Betekent dus ook extreme drukte. Te druk voor onze smaak. Op sommige plekken stonden we zelfs in de file. Verder viel het ons tegen dat in verhouding tot de andere parken die we hebben gezien de informatieverstrekking ver onder de maat was. Het bezoekerscentrum leek al sinds 1950 niet meer te zijn aangepast en de veranderende behoeften van toeristen. De combinatie van uitbundige informatie over natuur en historie ontbrak hier waardoor we Yosemite niet echt goed hebben kunnen doorgronden. Natuurlijk kun je het park het beste ervaren door er veel te gaan wandelen, en er een paar dagen te blijven. Ik weet zeker dat dit park zich dan helemaal openbaart. Maar voor de gemiddelde bezoeker die op een dag met de auto of shuttlebus veel wil zien en ook nog iets wil opsteken komt er bekaaid van af. We hebben in Zion, Bryce en de Grand Canyon gezien hoe het ook kan; wat ons betreft is Yosemite (op educatief-toeristisch gebied) aan een grote opknapbeurt toe.

Karen had ook nu weer een kleinschalig zelfstandig hotel gereserveerd voorbij de zuidingang van Yosemite: de Narrow Gauge Inn. De eigenaar van dit hotel heeft tot in ieder detail de stijl van de omgeving ingepast. Dus veel, heel veel hout. Veel aandacht voor de tuin rondom, sprookjesachtige paadjes, romantische zitjes her en der. En veel kamers, waaronder de onze had een balkon met boszicht. Helaas was het restaurant op dinsdag gesloten...de dichtsbijzijnde gelegenheid was een pizzeria een paar kilometer verderop, niet best, de zoveelste keer slecht gegeten, bah. (gelukkig staan er ook een aantal culinaire spektakels tegenover).

Vanochtend vertrokken voor een pittige rit naar Petaluma. Nu San Francisco aan de oostkant voorbij gereden, wat een drukte hier. De Bay area is zoveel meer dan SF, een aaneenschakeling van autowegen, een beetje zoals rond LA. In één keer goedgereden, dat scheelt. En een (een van de vele) kilometerslange lange dubbeldeks tolbrug over de San Pablo Bay, met prachtig uitizicht over San Francisco in de verte. Damn wat vonden we dat een leuke stad! Heimwee. We beseffen nu ook dat het hier een tijdje geleden voor ons begon..en dat het nu ook weer bijna is afgelopen. Zo jammer, want de tijd is voorbij gevlogen. Tja, een nadeel van zo'n volgeplande rondreis. Maar ja, als je dan toch in the States bent wil je ook zoveel mogelijk zien. De trip is nog niet 100% rond. Als gezegd eerst morgen nog wat Californische wijnhuizen bezoeken, lekker eten in Petaluma (een stad die bekend staat om zijn vele en goede restaurants..dat hebben we dus al ervaren) en uitbuiken in het charmante hotel. Daarna is het echt afgelopen.

High Eastern Sierra

Dinsdagochtend 7:25. Vandaag staat Yosemite ons te wachten, iets waar we erge zin in hebben. De route aan de oostkant is geopend, dus dat betekent dat we over de naar het schijnt prachtige en indrukwekkende Tioga pas gaan, op bijna 10.000 voet! Een letterlijk hoogtepunt van onze vakantie (die alweer bijna ten einde is..)
Nu zitten we nog eventjes in een subliem Best Western 'de luxe' hotel in Mammoth Lakes, een plaats die we gisteren even snel hebben verkend met de auto. Alweer met de auto want te voet is niet veel te beginnen, veel te groot! De bedoeling was Lee Vining, een klein plaatsje als Lone Pine aan de voet van de Tioga pas en het Mono Lake maar we kozen voor het iets verderaf gelegen Mammoth Lakes omdat hier én veel meer hotels zijn, én we eens wilden zien hoe een typisch Amerikaans ski-oord hier uitziet. Nou, dat hebben we gezien: indrukwekkend! Wat moet het gaaf zijn om hier in de herfst en winter te zijn! Maar Mammoth Lakes is het hele jaar interessant want je hebt hier heel veel mogelijkheden om te wandelen, klimmen en kamperen. Mammoth Lakes is onderdeel van het Inyo national forest en dat betekent heel veel paden en de mooiste kampeerplekken (want camping grounds aanleggen, dat kunnen ze hier wel).

Het hele gebied waar we gisteren doorheen reden (Owens Valley) is onderdeel van Inyo County, en de wildernis eromheen van het Inyo national forest. Aan de oostkant van de prachtige Highway 395 lag Death Valley, en de westkant van de weg de Eastern Sierra Nevada. Eerst hebben we zo snel mogelijk ons niet zo heel plezierige motel verlaten en zijn we gaan ontbijten the American way in een kleine diner, met alleen wat locals, pick ups voor de deur, je kent het wel van tv. Onze nieuwe camera daar laten liggen, maar gelukkig had de serveerster het ding al achter de counter gelegd, oef!
Weer de 395 opgedraaid (je hebt verder ook geen keus) en hebben een stop gemaakt in Bishop, wat een erg leuke plaats bleek te zijn, een ideale uitvalsbasis voor een vakantie hier in deze omgeving (de ingang van Death Valley is dichtbij en andere kant kun je je lol op met de vierduizenders van de Sierra). Bishop bleek ook een Nederlands tintje te hebben: een hier in deze contreien hele beroemde bakkerij, de Erick Schat's Backery. De man maakt allemaal typisch Nederlandse broden, koekjes en gebak. Daarnaast maken ze daar sandwiches om je vingers bij af te likken. We zijn er die middag 2 keer geweest en allebei de keren stonden ze er in de rij! Vanuit Bishop een mooie doodlopende autoroute gereden naar een stel prachtige meren, hoog in de bergen, genoten van de sublieme alpine natuur hier. Echt onvoorstelbaar dat hemelsbreed 160 kilometer hier vandaan het laagste en heetste punt van de VS ligt, Badwater in Death Valley. Contrasten...we hebben het er al eens eerder over gehad.

Zo, nu eerst genieten van een uitgebreid ontbijt, zo vaak krijg je die hier niet in je hotel. Zware dag voor de boeg, de Tiogapas alleen al is 2 uur klimmen en dalen. De Altima krijgt er weer flink van langs vandaag!

Ons volgende hotel hebben we vooruitgeboekt aangezien de drukkere west- en zuidingangen van Yosemite vaak zijn volgeboekt. Dat is dan waar we gaan eindigen vandaag. Fish Camp, volgende bestemming. De een-na-laatste :(

Exit Vegas, on the road again

Las Vegas hadden we oorspronkelijk gepland als logistiek noodzakelijke tussenstop maar bleek veel leuker dan gedacht. We hadden er best nog een dag kunnen blijven. Sin City doe je dus niet in één dag. De Strip hebben we voor de helft gedaan, van de Stratosphere - ons hotel - tot en met het Ceasar hotel. Natuurlijk is deze extravaganza zwaar over de top en met geen pen te beschrijven. De meeste hotels zijn om wat voor idiote reden dan ook boeiend om te ervaren, sommigen zijn ook nog eens gewoon écht mooi, hoe fake ze dan ook mogen zijn. Het Palazzo en Venetian bijvoorbeeld. Kopieerwerk van onder tot boven, maar zo perfect, tot in de kleinste finesse uitgevoerd met originele materialen (bepaald geen plastic) dat we het erg mooi vonden. Het woord hotel dekt trouwens de lading niet helemaal, een groot hotel in Vegas is shopping mall, pretpark, herbergt vele restaurants, biedt shows, is vooral ook casino en in de laatste plaats kun je er ook overnachten. En die restaurants, zo goed vind je ze zelden in de VS (wij zijn ze nog niet tegengekomen). Vrijdagavond was al zalig, zaterdag dito. Alleen nu zaten we ook nog eens op een toplocatie: op het San Marcoplein van Venetië, met live opera, en varende gondels op de achtergrond, en dat alles onder een prachtig blauwe lucht. Alsof je echt buiten zat. Naast het verrukkelijke eten ook een verrukkelijke fles wijn erbij. Oké, dit is geen Italië, maar als je er geblinddoekt naartoe werd gevoerd zou je het zo geloven.
Verder nog in Circus Circus, de Mirage, Wynns en Ceasar's Palace geweest. Wynns is misschien wel het mooiste hotel (een architectonische parel), maar deze is dan ook écht gericht op de upper class. Een hotel aan de Strip met 18 holes golfbaan in de tuin.. Ceasar's is gigantisch groot, en is net als Palazzo en Venetian italiaans kopiewerk, maar dan toch wat minder smaakvol uitgevoerd.
Vanochtend nog even de toren van ons hotel ingeschoten t/m verdieping 107 (dit is het hoogste gebouw in het westen van de VS) voor een 360 graden blik op Vegas. Foto's geschoten...maar toen we later de Strip helemaal zuidwaarts uitreden en Karen foto's wilde schieten van de zuidelijker gelegen hotels kwam ze erachter dat ik was vergeten het sd-kaartje uit de laptop te halen...geen foto's dus :(

Vandaag stond Death Valley op het programma maar hebben we niet meer gedaan. De zwaarte van deze trip hadden we toch wat onderschat, waardoor het ons verstandiger leek om een andere route te nemen richting Yosemite. Via Barstow zijn we naar Lone Pine gereden, een rit die erg tegenviel door heavy traffic en files op de interstate Vegas-LA. De I-15 gaat ook nog eens over flinke woestijngebergtes heen, en de combinatie hitte en lang en flink stijgen zorgde ervoor dat de ene na de andere auto het loodje legde. Nog nooit heb ik zoveel pechgevallen langs de weg gezien. En geloof me, dit is geen gebied waar je wil stranden, de afstand tussen bewoonde gebieden is zo onvoorstelbaar gigantisch hier. Ben blij dat we een hagelnieuwe (1975 mijl stonden er op de teller in Frisco) Japanner hebben met dikke motor, dit werk kan hij goed aan.
Lone Pine is een klein dorpje dat aan de voet ligt van de grootste berg van de VS (minus Alaska en Hawaï), Mount Whitney. Niks gereserveerd, bleek niet handig want de paar motels die ons wel aardig leken zaten allemaal volgeboekt of waren onbetaalbaar. Blijkt hier een uitvalsbasis te zijn voor klimmers die de East Sierra Nevada willen beklimmen. Uiteindelijk in een van buiten onooglijk motel terechtgekomen, dat van binnen toch nog redelijk is. We vrezen dat het morgen in Lee Vining (van waar weYosemite in zullen gaan, over de Tioga pas) niet veel anders zal zijn.

Viva Las Vegas

Zaterdagochtend, zo tussen 9 en 10. Gisteravond aangekomen in Sin City. Contrasten waren we deze vakantie wel gewend, maar dit slaat echt alles, zet je hele belevingswereld op zijn kop. We kwamen een berg overgereden, de TomTom gaf nog meer dan 40 resterende kilometers aan en daar zagen we de skyline van de stad al liggen (de horizon ligt hier zoveel verder als wij gewend zijn waar te nemen, dat maakte ook de Grand Canyon en Bryce zo schitterend), met als meest in het oog springende gebouw de toren bij ons hotel, de Stratosphere. 20 minuten later parkeerden we onze auto (hulde voor de autonavigatie, volgens mij was het onmogelijk anders hier in Vegas te weg te vinden) en maakten we onze entree in het casino. Niet het hotel, want dat vindt het management van dit casinohotel maar bijzaak. De megahotelbalie (met wel 10 man personeel) zat weggestopt in een hoek van het casino dat we met onze bepakking eerst helemaal moesten doorlopen, zo kregen we al een behoorlijk voorproefje van het 24/7 casinoleven van de gokhoofstad van de wereld. In dit hotel zijn dat voornamelijk gokautomaten, en het is meteen duidelijk op wat voor soort publiek de Stratosphere zich richt. Laat ik me voorzichtig uitdrukken: niet het meest elegante.. De pokertafel wordt bemensd (bevrouwd) door jonge grieten met ultrakorte strakke rokjes, hoge laarzen en een euh.. uitnodigend décolleté. De kamer uiteindelijk bereikt (het is hier groot!), maar die viel en valt tegen. Dachten we juist hier qua hotelluxe even te kunnen bijkomen van onze reis, is het de Stratosphere die naar verhouding het minst is van allemaal: kleinste badkamer, minste tv-zenders, géén koelkast, géén gratis wi-fi, een oude en dus lawaaïge airco (die je dag en nacht wel moet aan hebben staan). Ach, er valt mee te leven. Valt vooral tegen omdat de andere hotels zo boven verwachting waren. (de kamers zijn vergeleken met die in Europa echt huge, heerlijk). Nee, het is duidelijk dat ze de gast het liefst zo snel mogelijk het casino of anderszins de vermaakwereld van het hotel willen inlokken. Moet wel gezegd worden: we hebben gisteravond ongelofelijk lekker gegeten in het Italiaanse restaurant hier. Je hebt hier meerdere restaurants en dit is de op 1 na chiqueste. We hadden al gelezen dat Las Vegas steeds meer goede tot uitstekende restaurants aantrekt (menig hotel hier heeft topchefs uit Europa aangetrokken) en dat het zich op culinair vlak kan meten met de beste eetsteden ter wereld. De kaart was indrukwekkend, het eten overheerlijk. Eindelijk eens een maaltijd die subtiel en puur is samengesteld. Pas de tweede keer deze vakantie dat het ons overkwam, de eerste keer was in Santa Barbara, en dat was ook (echt) italiaans.

Enfin, de stad hebben we verder nog niet gezien, dat gaan we zometeen doen. De Strip afzakken (maar die 7 kilometer lang dus dat wordt bussen) en dan maar eens wat van die absurd grote en bizar ingerichte hotels ingaan, en om te shoppen, want daar hebben we nog helemaal geen tijd voor gehad.

Maar goed, dat is Las Vegas. Gisterochtend voordat we hier naartoe reden hebben we eerst nog Zion National Park bezocht. Stond oorspronkelijk niet op het programma maar was met een kleine aanpassing in de aanrijdroute heel goed te combineren. En wat was dát een goede keuze! Zion is echt een geweldig stuk natuur. Is net als de Grand Canyon en Bryce een van de wonderbaarlijke verschijnselen van het Colorado plateau, en onderdeel van de zogenaamde Escalade: als het ware vormen deze canyons en rotsformaties een geologische trap. Dit moet het paradijs zijn voor geologen, omdat je hier letterlijk de geschiedenis inkijkt en inwandelt. Zion is echt een geweldig park. Het mooie hier is dat je er doorheen kunt rijden (deels met de auto, deels is er een verplichte shuttle bus), daar waar je in Bryce en de Grand Canyon aan de 'achterkant', op het plateau rijdt, en dan tevoet verder gaat richting uitzichtpunten. Zion is ook een ideaal park om wandelingen te maken, vanaf iedere stop zijn er meerdere trails. Zion is ook een klim hotspot. De klimwand Angels Landing is na Yosemite's El Capitan zelfs de meest gewilde ter wereld. Zion was zo mooi dat we hier ook wat langer zijn gebleven en we dus pas vlak voor het donker werd in Las Vegas aankwamen. O ja, wat hadden we weer een fantastisch weer. Dat maakte Zion ook zo mooi, een brandende zon en 97 graden Fahrenheit (35 Celsius). In Vegas uiteraard ook zon, maar een temperatuur van 104 graden (meer dan 40!)..hier weer het gevoel dat we overal in de woestijn hebben van die versuffende extreem warme deken.
Anyway, we're ready for the Strip, for some real Vegas action!

Bryce Canyon (Utah)

10 september, 20:41 Utah time (dat is gek genoeg een uur later dan Arizona dat in dezelfde tijdzone ligt, maar die kende weer geen zomer/wintertijd. Weer een bewijs dat de VS niet één land is, maar wel vijftig).
We komen net terug van een heuse Western Dinner show. Niks voor ons, maar het was de enige manier om op deze maffe plek wat goeds te eten te krijgen. Plaats van handeling Ruby's Inn, de verzamelnaam van een paar hotels, winkeltjes, rodeo en van alles en nog wat, in the middle of nowhere, aan de highway 63 (www.rubysinn.com). Ach, het was best grappig om dit mee te maken, het is hier immers Western Style all over the place. Toen de show pas echt goed begon (audience participation!) hadden we het eten op en zijn er stiekem uit gesneakt.
Gisteren hier aangekomen via een (voor mij) hele mooie route..iets waar Karen heel anders over denkt. Tja, smaken verschillen. Eerst Grand Canyon ingereden om de oostkant bij Desert View te bekijken, deze lag mooi op onze route. Alweer vol bewondering staan kijken hier. Wel koud en bewolkt, dus we hebben de dag ervoor enorm gemazzeld met het prachtige weer. Hierna was het lange tijd rijden door Indianenland, in de zgn painted desert. Een leeg landschap, aan de uitlopers van de Grand Canyon waarin er her en der wat vervallen caravans te zien zijn waar Hopi en Navajo wonen. Veel stalletjes langs de kant van de weg, waar deze indianen wat handwerk verkopen. Het is een erg lange rit maar gelukkig is de weg leeg en verandert de natuur doorlopend. Onze bestemming is hemelsbreed niet ver van de Grand Canyon verwijderd...maar die canyon moet wel ergens worden overgestoken...dus er moet enorm worden omgereden. Via Page, waar de Colorado river wordt afgedamd en het Powell stuwmeer begint. Daarna rijden we Utah in en verandert de omgeving weer continu. Het laatste uur kwam het stereotype Wild West landschap in beeld, met mooie groene prairies en stijle rode rotsen. In het enkele bewoonde gebied waar we doorheen rijden (Kanab) zien we alleen nog maar cowboy-achtige types op straat, grappig. Bij ons hotel is het al niet veel anders. Ruw volk. En zag je in Californië een hoop auto's rijden van buitenlandse makelij...hier is het strictly american made.

Vandaag de hele dag in Bryce Canyon rondgehangen, gewandeld en gereden. Bryce werd warm aanbevolen (Ralph, Bojoura, Esmee), en ze hadden gelijk: Bryce is een heel bijzondere ervaring, nothing else like it. Sprookjesachtig, Science fiction. Vooraf dacht ik dat het een en al stenen massa was. Maar net als bij de Grand Canyon was ik verrast door het enorme groene naaldbos dat erachter en erboven lag. Hier liggen de wegen die je naar de mooie uitzichtpunten leiden. Omdat Bryce een stuk kleiner en mn minder diep is konden we hier gemakkelijk een trail naar beneden lopen zodat we midden tussen de typische Hoodoos uitkwamen. Daarna de rest van de dag de verschillende uitzichtpunten met de auto gedaan. Ook Bryce was weer prachtig ingericht, de nationale parken maken er echt wat moois van, van commerciële uitbuiting is geen sprake, integendeel. Wel vond ik Bryce relatief druk. Waarschijnlijk niet alleen omdat dit een van de meest bijzondere parken is, ook omdat zuid Utah vergeven is van de nationale parken, - bossen en - monumenten. Waarschijnlijk ook daarom zien we hier meer (huur)campers dan waar dan ook.

De natuur laten we morgen achter ons. Heading for Vegas. Misschien wel met kort bezoekje aan Zion, een nationaal park waar we nauwelijks voor hoeven omrijden. Wat een wonderlijke wereld hier!

meer info over Bryce zie bijvoorbeeld http://nl.wikipedia.org/wiki/Bryce_Canyon_National_Park


.

Grand Canyon

Vanuit Scottsdale hadden we een lange rit gepland, ineens richting Grand Canyon, om daar in ieder geval één volle lange dag te hebben, dit is namelijk geen park om zomaar even doorheen te rijden. Bleek achteraf een goede keuze want niet alleen was Grand Canyon onvoorstelbaar indrukwekkend, ook de weg ernaartoe was geen straf. Nou ja, het begin was typisch Phoenix: je rijdt een uur van snelweg naar snelweg..en nog ben je de stad niet uit. Wat een belachelijk enorme lappendeken, er lijkt geen einde aan te komen. Als Phoenix dan eindelijk achter ons ligt, slingert de grote interstate 17 zich een weg door de typerende natuur van Zuid-Arizona en zien we al gelijk de eerste Orgelpijp- en Saguarocactussen in de rood-bruine heuvels staan. Wij kunnen flink doorrijden aan 75 mijl per uur, aan de andere kant staat het vast: een lang lint van met name trucks met mega mobile homes erachter. Maandag was labor day, een belangrijke vrije dag voor de amerikanen, volgend op labor day weekend waardoor een heleboel lui vandaag terugreden vanuit hun camping grounds, terug de stad in die wij juist verlaten. Helaas zijn de cactussen op een gegeven moment uit het beeld verdwenen, nog voordat we deze iconen hebben gefotografeerd.
Verder op deze rit kwamen we door Sedona, een fotogenieke bergplaats dat zijn kleuren heeft aangepast aan de omgeving van rode bergen. Via de prachtige Oak Creek Canyon omhooggeklommen en verder door via Flagstaff naar Grand Canyon. Tusayan om precies te zijn. Sinds Flagstaff zijn we niet meer onder de 5000 feet geweest, de hele route tot aan Bryce (waar ik dit schrijf) bevindt zich tussen de 5000 en bijna 8000 feet. Gelukkig hebben we allebei geen last van de vaak bijbehorende lichamelijke ongemakken.
Anyway, Grand Canyon, dat was het doel van dit deel van onze vakantie. En wat was het gaaf! Woorden schieten tekort. Iedereen kan zich op basis van de bekende beelden wel een voorstelling maken van hoe het uitziet. Wel wil ik er nog aan toevoegen dat het park verder ook geweldig was aangelegd. Dit natuurwonder heeft al een lange geschiedenis als Nationaal Park, en die historie is overal heel goed zichtbaar. De oorspronkelijke - beperkte bebouwing aan de South Rim is nog steeds intact, en er is verder ook weinig bijgebouwd waardoor er een vroeg 20e eeuwse sfeer hangt, heerlijk! We hadden ook geweldig weer, warm en belangrijker voor het uitzicht: helder. Langs de South Rim hebben we stukken gelopen en hebben we delen met de Shuttle Bus gedaan. We waren om 9 uur in het park en vertrokken pas na zonsondergang, om 19 uur. De bovenkant in die ene lange dag goed gedaan, maar om ook nog een trail te nemen naar beneden, daarvoor was het nog te kort. Lijkt me geweldig om hier eens te kunnen hiken, wat moet het geweldig zijn om de Canyon van onderop te kunnen bewonderen.

We zitten nu in een andere Best Western, vlakbij Bryce National Park in Utah. Alweer een lange rit gehad vandaag, dus is het maar goed dat we ook hier twee nachten gaan verblijven. Volgende keer meer over de prachtige rit (dit is het Wilde Westen uit de films) en natuurlijk over Bryce.

Arizona

Back on track. 9 AM in het 3 Palms hotel in Scottsdale, Arizona, het Beverly Hills van Phoenix. Superkamer, heerlijk hotel, en nog spotgoedkoop ook. Schijnt normaal te zijn hier this time of year. 's Zomers is een verblijf in de Golden Corridor van deze staat een prijstechnisch lachertje. Het toeristenseizoen is hier dan ook omgedraaid: in de winter ontvluchten een hoop mensen (mn pensionado's) het koude noorden om in the Valley of the Sun (Phoenix eo) zonne-energie op te doen. In de zomer is het gewoonweg te warm. De hitte staat de stad niet in de weg gigantisch te exploderen. Phoenix spreidt zich snel uit en gaat in dat opzicht Los Angeles achterna: een groot agglomeraat van eindeloos kaarsrechte wegen en uitgestrekte huizenblokken, golfbanen en shopping malls. Gisteravond 'eventjes' downtown opgezocht (dat zou Scottsdale namelijk betrekkelijk uniek maken, de aanwezigheid van een downtown), maar zelfs dat gebied is zo enorm opgerekt dat je niet maar zo eventjes een paar restaurantjes gaat checken..zelfs hier heb je eigenlijk je auto nodig. Compact kennen ze hier niet. Is ook verre van noodzakelijk want ruimte in overvloed. Op de lange weg er naartoe zagen we richting Phoenix al 'land for sale'-borden midden in de woestijn staan..bizar. De techniek zorgt er verder voor dat het voor mensen bewoonbaar wordt. Zo lagen er tussen de prachtige woestijnnatuur van Arizona hectares fris groene landbouwgrond, een heel maf gezicht. Nog maffer: het is te warm om op het terras te zitten hier. Maar dat willen we natuurlijk wel dus ook hier hebben de Amerikanen wat op gevonden: sproeinevel, een constante zalig koele mist die over het terras wordt gespoten.

De Sonora desert vonden we in Californië nog een tikkeltje saai, weinig boeiende flora. Ongeveer gelijk met het oversteken van de staatsgrens veranderde dit en zagen we ineens prachtige rode rotsformaties en heel bijzondere planten waaronder de bekende meterhoge cactussen (van Lucky Luke). De Rest Areas langs de Interstate 10 waren in Arizona trouwens ook veel mooier dan die in Californië..alleen vind ik het persoonlijk dan weer niet zo prettig om direct bij het openen van de autodeur een dikke hagedis te zien zitten. Nog minder om achter de parkeerplaats een bord te zien staan dat er giftige slangen en schorpioenen zitten hier, dat kan ik dus echt niet hebben!

Zo, Karen zet nu een kopje koffie, ik kom net uit de gym waar ik een dik uur op de loopband heb gestaan. De illusie dat ik in deze mooie contreien buiten zou kunnen lopen heb ik laten varen. Way too hot! Zometeen uitchecken, misschien nog eventjes de wat-voor-downtown-moet-doorgaan opzoeken en dan hebben we alweer een lange rit (met een paar leuke uitstapjes als de tijd het toelaat) voor de boeg, heading for the Big One, de Grand Canyon. We zitten daar twee nachten in Grand Canyon Village, da's wel lekker, eventjes een versnelling lager. See ya!